Wanneer je kijkt naar wat er nodig is voor de opvoeding van een kind, is het noodzakelijk om te kijken naar de cultuur en de maatschappij. Het is in deze tijd een taboe om elkaar te vertellen hoe je je kinderen zou moeten opvoeden. Toch lijken de vragen juist toe te nemen. We krijgen niet meer met de paplepel ingegoten hoe het bijvoorbeeld werkt met borstvoeding en bevallen. Er is niet meer 1 persoon die het antwoord heeft of 1 gemeenschap er zijn miljoenen mensen met hun eigen individuele antwoord. Dat maakt opvoeden zo ingewikkeld niemand kan je precies vertellen wat je staat te doen.
Daar waar je vroeger naar de pastoor ging voor advies, ga je nu naar je persoonlijke coach, vriendin of iemand anders die je toevertrouwd met dit persoonlijke stukje. Want dat is opvoeding bovenal… persoonlijk. Daarom is het ook zo pijnlijk als iemand er een mening of advies over heeft.
MOOI want we begrijpen ergens dus dat het gedrag van onze kinderen onbewust iets zegt over ons. Hoe moeilijk het ook kan zijn om dat te horen, er is een grote rol voor ons als ouders weggelegd. Een dankbare taak vind ik zelf. Want met elke fase van mijn kind, groei ik zelf.
Er is in de opvoedingsliteratuur veel geschreven over nature (aanleg, biologie) and nurture (opvoeding, leefomgeving). Meer en meer begin ik mij af te vragen wat is nature eigenlijk… is die biologie niet iets wat meebeweegt? Hebben wij van nature een karakter die bij ons past omdat de bron van het gedrag zich juist buiten ons bevind. Zijn tweede kinderen bijvoorbeeld niet alleen rustiger van karakter, maar ook juist minder veel eisend omdat het past bij het vraag en aanbod in het gezin. Het argument die dit gelijk weerlegd zijn de tweede en derde kinderen die juist wel veeleisend zijn en alle aandacht in het gezin opslokken. Voor mij is dat geen ontkrachting, maar een bevestiging dat alles individueel bepaald is en afgestemd op de omgeving. Want in die gezinnen zal er ruimte gemaakt worden door de andere kinderen, die op hun beurt dus weer gedrag/karakter verandering krijgen. En komt dit tweede kind jullie gezin wakker schudden voor een wijze les.
Gedrag heeft voor mij altijd een oorzaak. Het is niet altijd even duidelijk, maar als we echt gaan zoeken dan durf ik te zeggen dat er altijd een bron is. Elke uitdaging op ons pad past bij ons. Anders zou het geen uitdaging zijn.
Zoals Loïs Eijgenraam het zo mooi verwoorde op de lezing over liefdevolle grenzen. We zijn biologisch rijp voor het ouderschap tussen ons 20ste en 30ste. Emotioneel zijn we rijp voor het ouderschap rond ons 50ste. Verwacht dus ook niet dat je het perfect zult doen. De natuur, het universum heeft het zo bedacht dat we imperfect zijn als ouder en juist dankzij onze kinderen kunnen we groeien. Het is een liefdevolle reis met onze kinderen als reisgezel.